Zondag 26 mei

Hey vrienden,

Zoals beloofd… ik ben erin geslaagd om meer te weten over Benoit zijn avontuur.;;))  Gemakkelijk, Benoit communiceert veel met thuis en ik blijf een beetje dichter bij de keuken staan om hun gesprekken te horen…

Goed, samengevat (als ik mij goed kan herinneren)

Maandag 20 mei

Vitry le François

Benoit is rond 12.00 in Vitry le François aangekomen.  Het eerste dat hij heeft gedaan is een deel van zijn bagage lozen… “veel te zwaar”.  Hij vergeet dat ik er niet meer ben!!! De grapjas, hij wou helemaal alleen 25 kg torsen!!!.

Ik heb gemerkt dat hij zijn tent, matras en hoofdkussen heeft teruggestuurd.

Maar waar gaat hij dan slapen? In de open lucht? In kerken? Bij mensen thuis?  Ik moet zeggen dat ik mij toch een beetje zorgen maak. Hij heeft een minimum aan comfort nodig om het uit te houden.

Goed, ik zal later wel meer vernemen… ik hou jullie op de hoogte.

Ik heb ook begrepen dat zijn gemoed met de dag beter is. Goed, ik hou ervan als hij zich goed voelt.

Dinsdag 21 mei

Boerderij van Mont Moret

Goed gedaan, jongen…25 km te voet tot de boerderij van de Mont Moret.  Voor iemand die niet zo vaak stapt… Ik ben trots op jou, maar pas op, er komen nog dagen “Chi va PIANO va SANO”… Ik heb horen zeggen dat er specifieke logementen zijn voor de bedevaarders (ze slapen alleen of met anderen in dezelfde kamer). Omdat hij een “credential” (een soort bedevaartboekje), moet hij hiervoor maar een klein bedrag neertellen… Ik ben blij voor hem. Het is ook cool dat hij hiermee veel andere mensen zal tegenkomen.  

Chalet waar Benoit slaapt bij de boerderij van Mont Moret

Donderdag 23 mei

Als ik het juist heb gehoord, slaapt hij in Brienne le Château.  Ik heb hem horen zeggen  “Vanavond 3 Fransen, 2 Nederlanders, 1 Americaan en 1 belg (ik)”. Ze waren een maaltijd en een biertje samen aan het nuttigen. Ik hoor hem al zijn beste Engels of Nederlands bovenhalen… Hij doet dat graag… 

Zijn bed in Brienne le Château

Vrijdag 24 mei

Zijn zak is nog te zwaar (17kg500)…Daar moet nog af!  

Zaterdag 25 mei

Groot nieuws… Ik hebdeze namiddag Benoit zijn Kiné gezien, hier in Herne. Hij kwam om nieuws over mij…

OK;;))…hij kwam niet speciaal voor mij, maar toch!!!… Hij kwam materiaal halen want, houd u goed vast…

Hij gaat Benoit vervoegen gedurende een weekje. Ja, ja, je hebt het goed gelezen, meneerke Benoit zal zijn persoonlijke kiné hebben, zoals de grote sportmannen!

Nee, zonder zever: Christian, zijn Kiné/osteopaat van de laatste 3 jaar, is een goede maat geworden en dus gaat hij een eindje meestappen, tof hé??? Nu dat ik er niet bij ben… Ik ga er wel vanuit dat hij zijn bagage niet zal dragen;;;)))

Over mijzelf nu… Het gaat heel goed, mijn abces is open… Ik hou mijn goede vorm, ik eet goed, la vita e bella. Alhoewel: de wei hier thuis is minder groen en minder groot dan die van onderweg bij de boeren. Ik kan dus niet meer wachten om terug in het land van de mooie weiden te zijn…

Goed, tot zeer binnenkort…

Zaterdag 18 mei 2019

Zaterdag 18 mei

Snik ! De kogel is door de kerk, zonder mijn inbreng: ik ga terug naar huis. Mijn dokter heeft wel gezegd dat het een abces is en dat ik snel zal genezen, maar Benoit wenst geen risico te nemen. Hij wilt dat ik rust, dat mijn poot geneest, ik moet 3 à 4 weken terug. Ik heb gemengde gevoelens. Ik verheug mij wel om mijn kameraden terug te zien maar het doet mij pijn om Benoit niet meer te zien glimlachen. Ik heb het er moeilijk mee hem zo alleen achter te laten. Maar “ik kom terug, Benoit, ik beloof het, zodra ik genezen ben kom ik terug. Ik ben akkoord om hoefijzers te laten zetten, dan zal ik geen kwetsuren meer oplopen en zullen we samenblijven…

Zondag 19 mei

Het is 8:30 zondagmorgen.  Ik zie een mooie van toekomen. Het is Serge, een eeuwige vriend van Benoit. Hij komt mij halen. De aanhangwagen en onze bagage komen ook mee terug. Benoit blijft. Hij doet enkele weken zonder mij verder.  Zijn kleine rugzak is nu vervangen door een groter exemplaar, waarmee hij het hoogstnoodzakelijke kan meenemen: zijn tent, matras, slaapzak en kleren.  

Het is al tijd om in de van te gaan, het is 9:45. Er wacht mij een rit van twee uur. Benoit heeft het moeilijk maar gezondheid eerst. Hij helpt mij in de van (nu is het aan mij om een woonwagen te testen, het moet niet altijd Benoit zijn;;;))). Hij geeft mij tijd om te kijken waar ik de poten zet, en hop, ik ben binnen, vol vertrouwen. Benoit is trots op mij en hij geeft me snoep. Maar zijn gezicht spreekt boekdelen.

Saluuuuut Benoit…tot gauw…Allé, geef mij nog een glimlach!!!

12:00 Thuis aangekomen, mijn kameraden hebben mijn aankomst gevierd. Doet deugd. Ik heb mijn plekje terug… Wat is het goed om in zijn eigen wei te zijn, zijn eigen box;;))…maar ik denk steeds aan Benoit. Wat zou hij nu aan het doen zijn? 

Ik weet dat hij zijn weg te voet zal verderzetten. Hij gaat naar Reims (morgen zal een vriend van de boer hem in zijn vrachtwagen meenemen. Vertrek om 5:00 ’s morgens)  Het is de bedoeling om een (uitgestippeld) pad naar Compostella te volgen.

Zeg , jongens, geen paniek hé!!! Ik vind wel een manier om jullie op de hoogte te houden van Benoit zijn avonturen. Meer nieuws hierover binnenkort. Een beetje geduld, ik moet erover nadenken.

Zondag 12 mei

We zijn eindelijk terug op weg. Het was tijd!! Ik heb het aan Benoit goed laten voelen… Ik denk dat hij het een beetje moeilijk heeft met mij …hihihi… :)))

We hebben ongeveer 5 uur gestapt, door wondermooie velden, kleine weggetjes, de weides waren van een zeer appetijtelijke groen, ik was er graag eens gaan proeven, maar Benoit wou niet…:(( 

We zijn uiteindelijk aangekomen aan een boerderij in Dimont waar we verwacht werden.  In feite had Jean-Mich van de boerderij du Sart onze komst aangekondigd…

Benoit, gelukzak! …. hij heeft weer een eigen stulpje gekregen: een woonwagen.

Ik heb een weide gekregen, mens wat een luxeweide!

Benoit heeft mij verteld dat we morgen, maandag vroeger zouden vertrekken…

En we hebben dat ook gedaan!!!. En het was supermooi weer… We zijn rond 17:00 in Rainsars aangekomen… mooi plekje, maar deze keer moet Benoit buiten slapen, zoals ik. We zijn naast elkaar…

Vanavond ben ik een beetje ambetant… Benoit heeft mij aan een boom vastgemaakt, ondanks het feit dat er een enorme weide voor mij ligt.

Eigenlijk weet ik waarom hij dat doet, maar toch: ik heb liever vers groen gras dan mijn voer, ik kan er niets aan doen…

Dinsdag 14 mei, het heeft mij plezier gedaan om Benoit deze morgen te zien opstaan en zijn ontbijt klaar te maken. Hij maakt zijn koffie, buiten, in de zon. Daarna zet hij zich in zijn campingzetel, en ontbijt, muts op zijn hoofd, met de glimlach …ahhh, dit wordt een mooie dag.

hé gasten, ik heb pijn aan mijn rechter achterpoot, Benoit ik heb pijn! Mijn enkel is gezwollen, Benoit, Benoit, kijk dan, ik heb pijn!…

Oef, Benoit heeft gezien dat ik mank aan het lopen was. Onmiddellijke stop. Hij heeft aan mijn enkel gevoeld: warm.  Benoit heeft onmiddellijk naar mijn huisdokter, Dr Barbara Maulet, gebeld.  hij heeft zelfs foto’s van mij gestuurd (allee, van mijn been, toch).

Gezwollen enkel

Het moet juist lukken, nabij onze stopplaats is er een cottage met kamers te huur voor 20€ per nacht. Het is bij « Martine à la ferme » in Wignihies. Voor die prijs laat Benoit het niet liggen: een kamer in jaren vijftig stijl, privé badkamer, TV,… Grote luxe…Profiteer ervan Benoit, we weten niet wat morgen zal brengen!  Morgen op het programma: naar de apotheker om groene klei te kopen en dan wachten tot het ontzwelt en haren wat de dokter zegt.

Het is pech na pech, voor het ogenblik…maar laten we de moed niet verliezen!!!

week 3-bis

Goed!!! “Wanneer zijn we hier weg?” We zitten hier al 7 dagen vast!!! Pfff!!!

Benoit, van zijn kant, lijkt zich hier goed te voelen bij Jean-Mich.  Hij neemt zijn koffietje elke dag om 10:00 met iedereen, hij kuiert rond in de boerderij, bezoekt alles, kijkt naar de mensen tijdens hun werk, doet zijn boodschappen, schuift mee aan de barbecue, totaal cool… Ik moet zeggen: ik heb gehoord dat we de beste plaats hebben gekozen kwa ontvangst;))

Dinsdag heeft hij mij toch eventjes uitgelaten, omdat ik het niet zou verleren, haha! Hij heeft ook mijn harnas volledig gekuist, ik moet wel altijd op mijn paasbest zijn, hé. Hij heeft daar uren aan gewerkt, zelfs met een tandenborstel, “s’il vous plait” …;;)))

Het is donderdagmorgen. Ik heb begrepen dat we die fameuze spaken pas vrijdag geplaatst zullen hebben…

Laten we positief blijven!!!…  Het vertrek is voorzien voor zaterdag. En de zon lijkt zich meer en meer te laten zien. Goed voor het gemoed, voor allebei. Meer nieuws binnen 20 of 30 kilometers, niet vroeger…”tschüss”

Ferme du Sart in Bersillies, bij Jean-Michel

week 3

Zondag 5 mei

Dimanche 5 mai 

Wat gebeurt er? We stappen niet meer. Benoit gaat regelmatig met de auto weg, zonder mij. Zijn kinderen zijn tot hier gekomen. Ik heb begrepen dat we hier tot minstens donderdag vastzitten, bij die charmante Jean-Michel. Ik denk dat het nog altijd door die spaken is. Ik heb gehoord… “de plaatsing is gratis”… Ongelooflijk hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Ik denk dat ze allemaal voor mijn charmes vallen ;;))

In afwachting vul ik mijn dagen met eten en op de wei wandelen. Het is nog altijd koud en nat, maar ik heb gezien dat Jean-Mich verwarming voor bofkont Benoit aan het installeren was. Mmhh … hartverwarmend! 

In het geval iemand zou langskomen om ons te groeten: Benoit is zot op soep  ;;;))) 

Kusjes!

Donderdag 2 mei

Potverdikke! Vanmorgen, na een goede ontbijt, wou Benoit de aanhangwagen tuigen, maar één van de wielen heeft het begeven, een tiental spaken zijn gelost. We zitten vast, we moeten herstellen.

Gelukkig is Jean-Michel Vilette, de boer van la ferme du Sart, waar we logeren, supervriendelijk en gedienstig. Hij zal Benoit morgen naar het dorp brengen, hij kent daar een motard. Zij zullen de spaken vervangen. Ik denk dat we op zaterdag 4 mei zullen kunnen vertrekken. Ik hoop het toch!!!  

Mijn “moral” is alleszins goed, ook Benoit lijkt mij ok, ondanks het miezerige weer.  

Ja, nog iets… Ik heb Benoit een putteke zien graven, met zijn kleine legerschop. Ik weet niet waar dat goed voor kan zijn. Volgens mij stinkt dat zaakske !!!

Goed. kusjes aan iedereen vanuit Bersillies, ten oosten van Maubeuge, in Frankrijk.

le centre de Bersillies

1 mei-bis

Vanavond zijn we over de grens geraakt. WE ZIJ IN FRANKRIJK !!! Eerste mijlpaal… Yes!!!

Ik ben in vuur en vlam, ik schrijd voort als een trein. Ik stap elke dag richting thuis, maar we komen nooit toe. Benoit moet mij constant intomen, hij heeft zelfs al mijn teugels gebroken. Ik heb hem ze zien repareren (hij had eraan gedacht om naaigerief voor leder mee te nemen). 

Vanavond ben ik de baas van een kudde koeien. De boerin heeft mij op een supergrote wei gezet, vol met koeien. Ik weet niet waarom, maar ze volgen mij overal. Fijn! Benoit mag vanavond in een woonwagen slapen. Daarmee zal hij morgen vroeger kunnen vertrekken, zonder al zijn gerief te moeten opbergen…

Bijna vergeten: vandaag heb ik bottinen gedragen, nogal comfortabel, moet ik zeggen. Ik draag geen hoefijzers (Benoit laat mij al 12 jaar op blote voeten stappen, hij heeft hiervoor een opleiding van dokter Barbara Maulet om zelf mijn poten te verzorgen)  en stamp nogal hard op de grond om sneller thuis te komen, mijn poten verslijten snel. Om letsels te voorkomen draag ik dus schoenen.

We worden wel opgemerkt, overal waar we langskomen… Iedereen vraagt waar we naartoe gaan… We hebben al toffe ontmoetingen gemaakt, de mensen bieden spontaan hulp. Een Poolse vrouw heeft mij onmiddellijk een emmer water aangeboden, zonder dat ik iets moest vragen.  Benoit vindt dat allemaal tof, al die ontmoetingen… wordt vervolgd.

woensdag 1 mei

In Nouvelles krijgen we bezoek: ik herken Audrey, ze brengt, naast aanmoedigingen, gerei die haar vader vergeten is mee te nemen. Ze blijven een tijdje babbelen, daarna vertrekken naar een nieuwe bestemming…

http://www.lechemindebenoit.be/wp-content/uploads/2019/05/VID-20190502-WA0005-1.mp4

maandag 29 april

Vertrek opnieuw laat in de dag. Aankomst in Nouvelles om 17:30. Een boerderij waar Benoit melk leverde als hij nog bij Olympia werkte, 15 jaar geleden. Warm ontvangst. Ik mag op de wei. Tijd voor Benoit om het materieel eens goed te checken. De aanhangwagen moet worden bijgesteld, er ontbreken zaken. Het is beslist, morgen dinsdag 30 april gaan we niet op weg. De was, enkele aankopen doen, en voor mij een dagje rustig grazen op de wei . De boerin is zeer vriendelijk. Ze stelt Benoit voor om op dinsdag samen aankopen te gaan doen .  Ik zie hem denken:  mmm, een bord verse soep en goede koffie aan een boerentafel…

zondag 28 april

Altijd maar in stap! Ik wil in draf, dan zijn we toch rapper thuis? Waarom wil Benoit mij altijd intomen?

’s morgens slagen we er niet in om vroeg te vertrekken. Opstaan, mijn ontbijt, het bivak opruimen: het is gauw middag.

4 uur stappen. Goed nieuws, het weer is verbeterd. Dit verandert alles, het is zo veel aangenamer! We zullen vanavond op stal in Saint-Symphorien verblijven, dus opnieuw een box voor mij. De tent wordt in de nabijheid van de box opgesteld. Die box, dat is wel goed, maar het is MIJN box niet, hé. Benoit loopt daar te telefoneren, ik maar op de grond en tegen het poort stampen: hoor je mij? Ik ken dat hier niet, ik heb stress”..