Vanavond zijn we over de grens geraakt. WE ZIJ IN FRANKRIJK !!! Eerste mijlpaal… Yes!!!
Ik ben in vuur en vlam, ik schrijd voort als een trein. Ik stap elke dag richting thuis, maar we komen nooit toe. Benoit moet mij constant intomen, hij heeft zelfs al mijn teugels gebroken. Ik heb hem ze zien repareren (hij had eraan gedacht om naaigerief voor leder mee te nemen).
Vanavond ben ik de baas van een kudde koeien. De boerin heeft mij op een supergrote wei gezet, vol met koeien. Ik weet niet waarom, maar ze volgen mij overal. Fijn! Benoit mag vanavond in een woonwagen slapen. Daarmee zal hij morgen vroeger kunnen vertrekken, zonder al zijn gerief te moeten opbergen…
Bijna vergeten: vandaag heb ik bottinen gedragen, nogal comfortabel, moet ik zeggen. Ik draag geen hoefijzers (Benoit laat mij al 12 jaar op blote voeten stappen, hij heeft hiervoor een opleiding van dokter Barbara Maulet om zelf mijn poten te verzorgen) en stamp nogal hard op de grond om sneller thuis te komen, mijn poten verslijten snel. Om letsels te voorkomen draag ik dus schoenen.
We worden wel opgemerkt, overal waar we langskomen… Iedereen vraagt waar we naartoe gaan… We hebben al toffe ontmoetingen gemaakt, de mensen bieden spontaan hulp. Een Poolse vrouw heeft mij onmiddellijk een emmer water aangeboden, zonder dat ik iets moest vragen. Benoit vindt dat allemaal tof, al die ontmoetingen… wordt vervolgd.
