week 3-bis

Goed!!! “Wanneer zijn we hier weg?” We zitten hier al 7 dagen vast!!! Pfff!!!

Benoit, van zijn kant, lijkt zich hier goed te voelen bij Jean-Mich.  Hij neemt zijn koffietje elke dag om 10:00 met iedereen, hij kuiert rond in de boerderij, bezoekt alles, kijkt naar de mensen tijdens hun werk, doet zijn boodschappen, schuift mee aan de barbecue, totaal cool… Ik moet zeggen: ik heb gehoord dat we de beste plaats hebben gekozen kwa ontvangst;))

Dinsdag heeft hij mij toch eventjes uitgelaten, omdat ik het niet zou verleren, haha! Hij heeft ook mijn harnas volledig gekuist, ik moet wel altijd op mijn paasbest zijn, hé. Hij heeft daar uren aan gewerkt, zelfs met een tandenborstel, “s’il vous plait” …;;)))

Het is donderdagmorgen. Ik heb begrepen dat we die fameuze spaken pas vrijdag geplaatst zullen hebben…

Laten we positief blijven!!!…  Het vertrek is voorzien voor zaterdag. En de zon lijkt zich meer en meer te laten zien. Goed voor het gemoed, voor allebei. Meer nieuws binnen 20 of 30 kilometers, niet vroeger…”tschüss”

Ferme du Sart in Bersillies, bij Jean-Michel

week 3

Zondag 5 mei

Dimanche 5 mai 

Wat gebeurt er? We stappen niet meer. Benoit gaat regelmatig met de auto weg, zonder mij. Zijn kinderen zijn tot hier gekomen. Ik heb begrepen dat we hier tot minstens donderdag vastzitten, bij die charmante Jean-Michel. Ik denk dat het nog altijd door die spaken is. Ik heb gehoord… “de plaatsing is gratis”… Ongelooflijk hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Ik denk dat ze allemaal voor mijn charmes vallen ;;))

In afwachting vul ik mijn dagen met eten en op de wei wandelen. Het is nog altijd koud en nat, maar ik heb gezien dat Jean-Mich verwarming voor bofkont Benoit aan het installeren was. Mmhh … hartverwarmend! 

In het geval iemand zou langskomen om ons te groeten: Benoit is zot op soep  ;;;))) 

Kusjes!

Donderdag 2 mei

Potverdikke! Vanmorgen, na een goede ontbijt, wou Benoit de aanhangwagen tuigen, maar één van de wielen heeft het begeven, een tiental spaken zijn gelost. We zitten vast, we moeten herstellen.

Gelukkig is Jean-Michel Vilette, de boer van la ferme du Sart, waar we logeren, supervriendelijk en gedienstig. Hij zal Benoit morgen naar het dorp brengen, hij kent daar een motard. Zij zullen de spaken vervangen. Ik denk dat we op zaterdag 4 mei zullen kunnen vertrekken. Ik hoop het toch!!!  

Mijn “moral” is alleszins goed, ook Benoit lijkt mij ok, ondanks het miezerige weer.  

Ja, nog iets… Ik heb Benoit een putteke zien graven, met zijn kleine legerschop. Ik weet niet waar dat goed voor kan zijn. Volgens mij stinkt dat zaakske !!!

Goed. kusjes aan iedereen vanuit Bersillies, ten oosten van Maubeuge, in Frankrijk.

le centre de Bersillies

1 mei-bis

Vanavond zijn we over de grens geraakt. WE ZIJ IN FRANKRIJK !!! Eerste mijlpaal… Yes!!!

Ik ben in vuur en vlam, ik schrijd voort als een trein. Ik stap elke dag richting thuis, maar we komen nooit toe. Benoit moet mij constant intomen, hij heeft zelfs al mijn teugels gebroken. Ik heb hem ze zien repareren (hij had eraan gedacht om naaigerief voor leder mee te nemen). 

Vanavond ben ik de baas van een kudde koeien. De boerin heeft mij op een supergrote wei gezet, vol met koeien. Ik weet niet waarom, maar ze volgen mij overal. Fijn! Benoit mag vanavond in een woonwagen slapen. Daarmee zal hij morgen vroeger kunnen vertrekken, zonder al zijn gerief te moeten opbergen…

Bijna vergeten: vandaag heb ik bottinen gedragen, nogal comfortabel, moet ik zeggen. Ik draag geen hoefijzers (Benoit laat mij al 12 jaar op blote voeten stappen, hij heeft hiervoor een opleiding van dokter Barbara Maulet om zelf mijn poten te verzorgen)  en stamp nogal hard op de grond om sneller thuis te komen, mijn poten verslijten snel. Om letsels te voorkomen draag ik dus schoenen.

We worden wel opgemerkt, overal waar we langskomen… Iedereen vraagt waar we naartoe gaan… We hebben al toffe ontmoetingen gemaakt, de mensen bieden spontaan hulp. Een Poolse vrouw heeft mij onmiddellijk een emmer water aangeboden, zonder dat ik iets moest vragen.  Benoit vindt dat allemaal tof, al die ontmoetingen… wordt vervolgd.

woensdag 1 mei

In Nouvelles krijgen we bezoek: ik herken Audrey, ze brengt, naast aanmoedigingen, gerei die haar vader vergeten is mee te nemen. Ze blijven een tijdje babbelen, daarna vertrekken naar een nieuwe bestemming…

http://www.lechemindebenoit.be/wp-content/uploads/2019/05/VID-20190502-WA0005-1.mp4

maandag 29 april

Vertrek opnieuw laat in de dag. Aankomst in Nouvelles om 17:30. Een boerderij waar Benoit melk leverde als hij nog bij Olympia werkte, 15 jaar geleden. Warm ontvangst. Ik mag op de wei. Tijd voor Benoit om het materieel eens goed te checken. De aanhangwagen moet worden bijgesteld, er ontbreken zaken. Het is beslist, morgen dinsdag 30 april gaan we niet op weg. De was, enkele aankopen doen, en voor mij een dagje rustig grazen op de wei . De boerin is zeer vriendelijk. Ze stelt Benoit voor om op dinsdag samen aankopen te gaan doen .  Ik zie hem denken:  mmm, een bord verse soep en goede koffie aan een boerentafel…

zondag 28 april

Altijd maar in stap! Ik wil in draf, dan zijn we toch rapper thuis? Waarom wil Benoit mij altijd intomen?

’s morgens slagen we er niet in om vroeg te vertrekken. Opstaan, mijn ontbijt, het bivak opruimen: het is gauw middag.

4 uur stappen. Goed nieuws, het weer is verbeterd. Dit verandert alles, het is zo veel aangenamer! We zullen vanavond op stal in Saint-Symphorien verblijven, dus opnieuw een box voor mij. De tent wordt in de nabijheid van de box opgesteld. Die box, dat is wel goed, maar het is MIJN box niet, hé. Benoit loopt daar te telefoneren, ik maar op de grond en tegen het poort stampen: hoor je mij? Ik ken dat hier niet, ik heb stress”..

tweede dag

Zaterdag 27april : laat vertrokken,  de aanhangwagen moest worden gereorganiseerd. Mijn eten meer naar voren gezet voor een beter evenwicht. Anders hebben de draagbaren de neiging om omhoog te gaan als de weg stijgt. Dit stoort mij.

De regen is alomtegenwoordig. Het is koud. Best in draf gaan, toch? Neen, Benoit toomt mij in, hij denkt zeker dat ik het niet aankan, hij wil mij sparen.

Laat toegekomen in een manege. Ik heb recht op het comfort van een box… Met dank aan de manege van Thieusies… 22.00 Doodop….dodo

het vertrek

25/04/2019. D-day.

Hello, ik ben Kakou, het paard van Benoit. Op vrijdag 25 april 2019 rond 13.00 zijn we samen vertrokken voor onbepaalde tijd op weg naar Compostella. Hij droomde hier al enkele jaren van. En het was nu of nooit: ik ben niet meer van de jongsten, ik ben al  20 jaar oud en Benoit is bijna even oud :).

Om deze droom een bijkomende betekenis te geven, is het de bedoeling om de kilometers aan de vzw MeeGaan, waar hij reeds zo veel van zijn tijd voor heeft gegeven, te wijden.

Ik zal u regelmatig informeren, met foto’s, verhalen, anekdotes. Volg dit mooi avontuur, geef het door. Want hoe meer volgers er zullen zijn, des te meer hij zich zal gesteund voelen…

Aarzel niet om je commentaar te geven en het verhaal van Benoit en mij te steunen!